Wit waar bruin in zit

"Heb jij er eigenlijk last van?", vroeg laatst mijn ongetwijfeld puur-Nederlandse buurvrouw, die bij me op visite was. "Waarvan?", zei ik quasi-nonchalant, maar met wel degelijk een donkerbruin vermoeden dat haar vraag niet berustte op en onschuldig vrouwenkwaaltje. "Eh, nou", vervolgde mijn buurvrouw dapper, "je weet wel, dat hele gedoe rondom Marokkanen en de islam en zo?". Mijn donkerbruine vermoeden werd bevestigd en ik zocht koortsachtig naar een antwoord, terwijl ik haar kopje nog eens volschonk en zwijgend de koektrommel onder haar neus hield.
Mijn buurvrouw roerde eveneens zwijgend in haar kopje en wachtte geduldig af. Terwijl ze haar speculaaskoekje bedachtzaam aan een onderzoek onderwierp, zonk ik diep weg in mijn gedachten."Heb jij trouwens dat Blue Band-brood al eens geprobeerd?", hoorde ik haar ineens echoën in de stilte. "Oh, ja...je bedoelt dat wijlen Michael Jackson-brood, erg lekker, antwoordde ik nog steeds een beetje afwezig. "Michael Jackson-brood", vroeg mijn buurvrouw uiterst verbaasd en liet daarbij haar koekje, dat hard op weg was om door haar grote voortanden te worden vermalen, halverwege voor haar mond in de pauzestand staan.
Ik legde haar uit, dat het witte brood, dat dezelfde bestanddelen als bruin bevat, net als Wacko Jacko was, eigenlijk bruin is, maar als wit "verpakt" is. "Hahaha, ja het omgekeerde van een Bounty", lachte ze haar tanden bloot. "Nee, niet echt", zei ik bedenkelijk. En ik voegde er bij het zien van de vertwijfelde blik van mijn buurvrouw aan toe.."Ik bedoel, ik heb er niet écht last van".
Terwijl ik t uitsprak, vroeg ik mijzelf echter meteen al af, of het wel waar was wat ik zei. In gedachten probeerde ik mijn dagelijkse gang van zaken na te gaan. Want als in Nederland geboren, maar toch "allochtone", werkende, alleenstaande moeder van twee kinderen, sta ik dagelijks stil op verschillende plekken in de maatschappij.
"Ik zal je eerlijk zeggen dat ik het helemaal gehad had met dat moslimgeloof na de dood van Theo", zei een moeder jaren geleden tegen me, toen ik mijn dochter destijds op de basisschool ging ophalen van het Carnavalfeest op school. Allerlei termen vlogen me vervolgens om de oren. Terrorisme, fundamentalisme, radicalisme, extremisme. In de stromende regen plensden alle ismes op mijn onbedekte hoofd. Doorweekt hoorde ik aan wat haar angsten waren en hoe ze uiteindelijk toch ging inzien, dat zé niet allemaal zo zijn. Het was voor het eerst dat iemand mij zo direct confronteerde met mijn "allochtoon zijn", sinds de elfde van de negende ooit was gemarkeerd als de kroning van Prins Terreur.
"Ja, ja...een betere integratie begint bij jezelf", mompelde ik, terwijl mijn capuchon zich vulde met regenwater.
De terugblik op het relaas in de stromende regen had mij echter wel aan het denken gezet. Hoewel ik mijn televisie maar hoef aan te zetten om de machtige media te zien en te horen over Marokkanen en de islam, in mijn dagelijkse beslommeringen of in de overwegend Nederlandse kringen waarin ik zowel op mijn werk als in mijn leefomgeving verkeer, word ik niet of nauwelijks direct geconfronteerd met intolerantie of dergelijke uitingen. En er wordt niet of nauwelijks gerept over datgene waarover de hele wereld lijkt te praten. Ben ik dan geïntegreerd, geaccepteerd, of geassimileerd?
"Nog een koekje?" vroeg ik aan mijn buurvrouw. Nee, dank je wel, zei ze haastig opstaand, terwijl ze me een bezorgde blik toewierp. "Ik moet nog langs de supermarkt". Eigenlijk wilde ik haar uitleggen, dat ik mij soms een beetje voel als het Wacko Jacko-brood en rondloop met een denkbeeldig Blue Bandstrikje om mijn hoofd, dat soms ietwat te strak aanvoelt. Maar ik zei niets. Wellicht zou het geijkte antwoord van mijn buurvrouw "Ja, maar jij bent anders", zijn geweest.
Ja, ja, ik ben anders. Lekker fris, lekker anders. Ik ben als Heinz Sandwichspread op een sneetje Wacko Jacko-brood. Maar ben ik wel zo anders?
Ik dompel datzelfde brood het liefst nog met duim en wijsvinger in mijn Marokkaanse Tagine met lamsvlees. En al loop ik nu al tijdenlang rond met een Marco-Borsato-ringtone op mijn smartphone, ik ben ook helemaal verknocht aan de late muziekprogrammas op de Marokkaanse tv, waarbij ik door het tijdsverschil vaak met kleine oogjes tot in de nachtelijke weekenduurtjes smachtend wacht op zangeres Najat Atabou. Tussen de tuinkabouters en de Chrysanten in mijn tuin, prijkt daarom een onopvallende schotelantenne.
Terwijl ik de deur met een vrolijk "tot volgende week", achter mijn buurvrouw sloot en mij naar de keuken begaf voor het voorbereiden van de lunch, besefte ik, dat het misschien wel zo is, dat ik de juiste balans heb gevonden tussen de verschillende multi-culti bouwstoffen. 
Ik ben wit, waar bruin in zit, voor een goede start van de dag.....