De deurbel gaat. Ik zit onderuitgezakt op de bank op een zaterdagochtend. Mijn haren in een doorgedraaide knot, mijn pyjama op half zeven, volledig ontspannen nippend aan mijn theetje. Wat kan je van zo’n moment genieten na een paar dagen hard werken.

Mijn dochter, eveneens nog in haar pyjama, die na maanden weer eens een vrije dag heeft van haar bijbaan als bakkertje bij de Albert Heijn, tuurt door de luxaflex van het voorraam en slaakt verschrikt een onderdrukte gil; “Ze zijn er al!” Ik kijk haar vragend vanachter mijn theetje aan en heel even denk ik dat mijn dochter het misschien heeft over een paar van haar melige medestudentes die haar komen opzoeken, of het zoveelste bezoek van de DHL-pakketjesbezorger deze week, die inmiddels alleen nog maar met gefronste wenkbrauwen de door mijn kroost bestelde pakketjes aflevert.

Maar dan, als door alle venijnige angels gestoken, veer ik rechtop, kijk mijn dochter met wijd opengesperde ogen en dito mond aan, en roep, owneeeee!! Met een vaart van heb ik jou daar schiet ik in de “regelmodus”. “Jij doet open, dan race ik snel naar boven om iets aan te trekken en wat aan mezelf te doen” roep ik, nadat ik eerst nog even en vreemdsoortig dansje in de woonkamer doe en om mijzelf heen draai. Van gekkigheid weet ik niet hoe ik het heb. Of weet ik het even niet meer en doe ik daarom gek?

Mijn dochter loopt met flink ingehouden lach naar de voordeur en van boven hoor ik haar die openzwaaien met een vrolijk “goedemorgen” en een, “sorry, ik heb vandaag vrij van werk, dus ik loop er nog niet netjes bij”. Ik hoor moeder en haar volwassen dochter de gang in lopen en hun jas ophangen en probeer in paniek mijn prioriteiten te stellen terwijl ik in de verte hun opgewekte en verwachtingsvolle stemmen hoor.  “Stuur de dames maar naar boven hoor, roep ik met een iets te hoge stem vanuit mijn slaapkamer, waar ik met mijn ene been in mijn panty probeer te komen en met mijn andere mijn val probeer op te vangen.

De reddende engel in de vorm van mijn dochter installeert moeder en dochter boven in de praktijk, of de “kleurkamer” zoals ik die liefkozend noem, en verwent ze met koffie en de etagère vol lekkere zoete en hartige hapjes, die verpakt klaarstonden op het aanrecht voor de afspraak die ik pas twee uur later om 13.00 uur verwachtte. Mijn agenda had echter een loopje met mij genomen.

Intussen ben ik druk bezig met de mega-snelle-opknaptruc. Ik heb mij in een neutraal zwart jurkje gehesen en passeer met een soort Silly Walk van John Cleese  de praktijk terwijl ik met een vrolijk “ik kom er aan hoor”, door de open deur naar de dames zwaai en rennend van de trap de tandenborstel, deodorant en haarborstel in de aanslag houdt.  En terwijl mijn dochter nog steeds haar lachsalvo inhoudt, gebaar ik haar mijn haren te borstelen en smeer ik snel iets van een make-up half op mijn gezicht om daarna tegelijkertijd mijn tanden te borstelen en mascara op te brengen. Geloof mij, met twee handen tegelijk deze handelingen doen zorgt ervoor dat je je wimpers heen en weer gaat borstelen.

Zo wilde ik nu niet bepaald voor de dag komen bij mijn klanten, die ik vandaag júist inzicht zou gaan geven over kleurgebruik in hun kleding, haar en make up. Maar ik probeer verder geen zwartkijker te zijn en het zoveel mogelijk door een roze bril te bekijken.

Eenmaal aangekomen in de kleurkamer zitten moeder en dochter er helemaal klaar voor en verontschuldig ik mij voor de stormachtige start. Het is een wonder; de rest van de ochtend en halve middag verloopt rooskleuriger dan ik mij kon wensen.  Moeder en dochter krijgen de mooiste en beste inzichten en ervaren zelfs een emotioneel moment met elkaar, als moeder ziet hoe mooi de juiste kleuren bij haar dochter staan.  Aan het eind van de kleurensessie hang ik de kleurdoeken met hun beste kleuren om hun heen en maak ik daar mooie foto’s van. Ik zie tevreden blikken in hun ogen, hoor aan hoe bijzonder ze de sessie vonden en zie hoe ze nog meer stralen als zonnige zomertypes uit het kleurenpalet.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een kleurensessie heb mogen doen, maar sinds vandaag is de kleurkamer weer heropend. Wie de regenboog wil zien, moet de regen trotseren.